Droge voeten is voor ons zo vanzelfsprekend. Maar nog geen eeuw geleden was dat de strijd die dagelijks gestreden moest worden. Om overstromingen te voorkomen werden er daarom waterschappen opgericht. Eerst lokaal, toen regionaal en tenslotte provinciaal

Zo’n 50 jaar geleden had iedere dorp en iedere polder zijn eigen waterschap. En de trots van iedere waterschap was natuurlijk het besturingssysteem; het gemaal. Aangedreven door de wind (Amerikaanse windmolen) stoom of elektriciteit stond het gemaal fier in het Friese landschap. Met op de gevel de naam en de stichtingsdatum, anno ….

Anno 2010 kennen we een nieuwe strijd. Een strijd tegen een stijgende zeespiegel (de klimaatverandering) en de strijd tegen de verdere bodemdaling (de gas en zoutwinning). De rol van het gemaal, die nog steeds zorgt voor onze droge voeten, is ons daarbij vaak niet bekend. Omdat de anonieme dozen, omringt met stalen hekken, niet uitstralen wat ze daadwerkelijk betekenen. Anno 2018 is er weer besef. Zijn we ons weer bewust van het land en het water om ons heen.

In de weg daarna toe, begin ik, in de voetsporen van mijn oerpake, Anne Frederik Hoekstra, de zoektocht naar het hedendaagse “waterschap”. Hiervoor ga ik op zoek naar de trots van het gemaal en op zoek naar de maatschappelijke rol van de jonge architect.